نام تست به انگلیسی
نام فارسی
کد ملی
کد لوئینک
لینک لوئینک
کد تامین اجتماعی
مخفف
نام پنل
روش انجام تست
واحد
محدوده مجاز
مقادیر بحرانی
نوع نمونه
مقدار نمونه
معیار رد نمونه
شرایط نگهداری نمونه
مدت زمان جوابدهی
توضیحات تکمیلی
ضمیمه ها
دسته‌بندی
تست ارزیابی آلبومین به صورت کلی میتواند اطلاعاتی از ارزیابی وضعیت تغذیه فرد به ما ارائه کند.
آلبومین پروتئینی بدون کربوهیدرات است که 55 تا 65 درصد کل پروتئین پلاسما را تشکیل می دهد. فشار اسمزی کلوئیدی را حفظ می کند، در حمل و نقل و ذخیره سازی طیف گسترده ای از لیگاندها نقش دارد و منبع تولید اسیدهای آمینه درون زا در بدن است. آلبومین به ترکیبات مختلفی از جمله بیلی روبین، کلسیم، اسیدهای چرب با زنجیره بلند، یون‌های فلزات سنگین سمی و بسیاری از مواد دارویی متصل شده و آنها را حل میکند.
هایپوآلبومینمی، که به معنای سطوح پایین آلبومین در خون است، میتواند ناشی از چندین عامل باشد:
سنتز ناکافی آلبومین: این وضعیت میتواند ناشی از بیماری‌های کبدی باشد (که به عنوان علت اولیه شناخته می‌شود) یا به دلیل کاهش مصرف پروتئین (که به عنوان علت ثانویه شناخته می‌شود). کبد نقش اصلی در سنتز آلبومین دارد، بنابراین هر گونه اختلال در عملکرد کبد میتواند منجر به هایپوآلبومینمی شود.
افزایش کاتابولیسم (تجزیه) آلبومین: این میتواند به علت آسیب بافتی و التهاب رخ دهد. در شرایطی که بدن دچار آسیب یا التهاب است، نیاز به پروتئین‌ها برای ترمیم و پاسخ ایمنی افزایش می‌یابد، که میتواند منجر به تجزیه بیشتر آلبومین شود.
جذب ناکافی اسیدهای آمینه: اسیدهای آمینه بلوک‌های سازنده پروتئین‌ها هستند و برای سنتز آلبومین مورد نیازند. مشکلات در جذب اسیدهای آمینه، مانند شرایطی که در مالابسورپشن (جذب ناکافی مواد مغذی) رخ می‌دهد، میتواند به کاهش سطح آلبومین منجر شود.
دفع بیش از حد آلبومین از طریق کلیه‌ها: برخی شرایط، مانند سندرم نفروتیک، باعث می‌شوند که کلیه‌ها مقادیر بیشتری آلبومین را دفع کنند. این افزایش دفع میتواند به کاهش سطوح آلبومین در خون منجر شود.
در کل، هایپوآلبومینمی نتیجه ترکیبی از کاهش تولید، افزایش تجزیه، کاهش جذب و افزایش دفع آلبومین است.
هایپرآلبومینمی، که به معنی داشتن سطوح بالای آلبومین در خون است، معمولاً از اهمیت تشخیصی کمی برخوردار است، به جز در موارد کم‌آبی بدن. این بخش بیان میکند که وجود هایپرآلبومینمی معمولاً نشانه مهمی برای بیماری‌ها یا اختلالات خاص نیست، مگر اینکه به دلیل کم‌آبی بدن باشد. کم‌آبی میتواند باعث افزایش نسبی سطوح آلبومین در خون شود، زیرا مقدار کلی مایعات در بدن کاهش می‌یابد.
در مقابل، وقتی سطوح آلبومین در پلاسما یا سرم زیر 2.0 گرم در دسی‌لیتر (g/dL) کاهش می‌یابد، معمولاً ورم (تجمع مایع در بافت‌های بدن) مشاهده می‌شود. این بدین معناست که کاهش آلبومین (هایپوآلبومینمی) میتواند نشان‌دهنده مشکلات جدی‌تری در بدن باشد، مانند کمبود پروتئین، بیماری‌های کبدی، یا اختلالات در تغذیه یا جذب مواد مغذی.
بنابراین، در حالی که هایپرآلبومینمی معمولاً نشان‌دهنده مشکل جدی نیست و اغلب به دلیل کم‌آبی است، هایپوآلبومینمی میتواند نشان‌دهنده وضعیت‌های پزشکی جدی‌تر باشد که نیازمند توجه و درمان است.
3.5-5.0 g/dL
این مقدار برای افراد کمتر از 1 سال سن اندازه گیری نشده.
1. Tietz Textbook of Clinical Chemistry. Edited by CA Burtis, ER Ashwood. Philadelphia, WB Saunders Company, 1999
2. Peters T, Jr: Serum albumin. In The Plasma Proteins. Vol 1. Second edition. Edited by F Putnam, New York, Academic Press, 1975