مارکر CD7: شناسایی سلولهای T و نقش در بدخیمیهای لنفوسیتی
CD7 یک پروتئین سطحی است که بهطور اختصاصی روی سلولهای T و سلولهای پیشساز لنفوئیدی بیان میشود. این مارکر نقش مهمی در سیگنالدهی داخل سلولی و تنظیم تعاملات بین سلولهای ایمنی دارد. CD7 یکی از اولین مارکرهایی است که در طی تمایز سلولهای T ظاهر میشود و بهعنوان یک نشانگر اختصاصی در تشخیص بدخیمیهای مرتبط با سلولهای T شناخته میشود.
نقش در تشخیص
CD7 یکی از مارکرهای کلیدی در تشخیص بیماریهای بدخیم لنفوسیتی مانند لوسمی لنفوبلاستیک T (T-ALL) و لنفومهای T سلولی است. کاهش یا عدم بیان CD7 در برخی از زیرگروههای لنفوم T میتواند به افتراق زیرگروههای مختلف این بیماریها کمک کند.
در لوسمی لنفوبلاستیک T، بررسی CD7 همراه با سایر مارکرهای سلول T مانند CD3، CD5، و CD4 یا CD8 به تأیید حضور سلولهای لوکمیایی و افتراق آنها از سلولهای طبیعی کمک میکند. همچنین، CD7 در پایش حداقل بیماری باقیمانده (MRD) در بیماران تحت درمان مورد استفاده قرار میگیرد.
کاربردهای تحقیقاتی
CD7 به دلیل نقش آن در تنظیم پاسخهای ایمنی و ارتباط آن با سلولهای بدخیم T، هدف تحقیقات مرتبط با ایمونوتراپیهای جدید است. برخی از رویکردهای درمانی مانند آنتیبادیهای مونوکلونال و سلولهای CAR-T طراحی شدهاند تا سلولهای T بدخیم CD7+ را هدف قرار دهند.
جمعبندی
مارکر CD7 به دلیل نقش کلیدی در تشخیص و افتراق بدخیمیهای مرتبط با سلولهای T، یکی از ابزارهای مهم در فلوسایتومتری و ایمونولوژی است. استفاده از این مارکر در پایش و درمان بیماریهای بدخیم لنفوسیتی، امکانات جدیدی برای مدیریت این بیماریها فراهم کرده است.