Panel for diagnosis Acute Myeloid Leukemias
CD117, CD13, CD33, CD34, CD19, CD14, CD4, CD64, CD68, CD2, HLA-DR, CD56, CD57, CD38, CD41, CD42, CD61, CD11b, CD11c, CD123, TdT, cMPO, CD45
پنل تشخیصی برای لوسمی‌های میلوئیدی حاد (AML) شامل یک طیف وسیعی از مارکرهای سطح سلولی است که برای شناسایی و طبقه‌بندی زیرگروه‌های مختلف AML استفاده می‌شوند. این مارکرها به تفکیک سلول‌های لوکمیایی از سلول‌های غیرلوکمیایی و همچنین به تعیین فنوتیپ دقیق سلول‌های لوکمیایی کمک می‌کنند، که می‌تواند برای تعیین پروتکل‌های درمانی مناسب و پیش‌بینی پروگنوز بیمار مفید باشد. در ادامه به توضیح مختصری در مورد هر یک از این مارکرها و اهمیت آن‌ها در تشخیص AML می‌پردازیم:
CD117 (c-Kit): یک مارکر برای سلول‌های بنیادی و پیش‌سازهای هماتوپویتیک، مفید در شناسایی AML.
CD13 و CD33: مارکرهای سطحی مخصوص به سلول‌های میلوئیدی، که در تشخیص AML کاربرد دارند.
CD34: مارکری برای سلول‌های بنیادی و پیش‌سازهای هماتوپویتیک، مفید در شناسایی سلول‌های لوکمیایی.
CD19: مارکری برای سلول‌های B، که گاهی در AML بیان می‌شود و می‌تواند نشان‌دهنده وجود یک فنوتیپ مختلط باشد.
CD14، CD4، CD64، CD68: مارکرهایی هستند که در سلول‌های مونوسیتی/ماکروفاژ بیان می‌شوند و می‌توانند در تشخیص زیرگروه‌های مونوسیتی AML مفید باشند.
CD2، HLA-DR، CD56، CD57: این مارکرها ممکن است در سلول‌های لوکمیایی خاصی بیان شوند و به تفکیک AML از سایر انواع لوسمی کمک کنند.
CD38، CD41، CD42، CD61: مارکرهای مرتبط با پلاکت‌ها و مگاکاریوسیت‌ها، که می‌توانند در شناسایی زیرگروه‌های مگاکاریوبلاستیک AML کاربرد داشته باشند.
CD11b، CD11c: مارکرهای سلول‌های میلوئیدی که در مونوسیت‌ها و گرانولوسیت‌ها یافت می‌شوند و می‌توانند در تشخیص AML مفید باشند.
CD123: مارکری برای سلول‌های بنیادی و سلول‌های لوکمیایی که در برخی زیرگروه‌های AML بیان می‌شود.
TdT: آنزیمی که بیشتر در لوسمی‌های لنفوبلاستیک بیان می‌شود و می‌تواند به تفکیک ALL از AML کمک کند.
cMPO (Myeloperoxidase): آنزیمی که در سلول‌های میلوئیدی بیان می‌شود و برای تایید تشخیص AML مفید است.
CD45: به عنوان آنتی‌ژن لکوسیتی مشترک، در تمامی سلول‌های لوکمیایی و غیرلوکمیایی بیان می‌شود و به عنوان یک مارکر پایه برای فلوسایتومتری کاربرد دارد.
این پنل فلوسایتومتری با استفاده از ترکیبی از این مارکرها به پزشکان اجازه می‌دهد تا با دقت بالایی AML را تشخیص دهند، زیرگروه‌های مختلف آن را شناسایی کنند، و اطلاعات مهمی برای تعیین راهبرد درمانی بیمار فراهم کنند. این دقت در تشخیص برای پیش‌بینی پاسخ به درمان و پروگنوز بیماران حیاتی است.
