تشخیص و مدیریت عفونت با ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) از طریق مجموعه‌ای از آزمایش‌های آزمایشگاهی انجام می‌شود. این آزمایش‌ها به ارزیابی وجود ویروس، میزان بار ویروسی، و وضعیت ایمنی فرد مبتلا کمک کرده و در تصمیم‌گیری‌های درمانی مهم هستند. در ادامه به توضیح هر یک از آزمایش‌های مرتبط با HIV پرداخته شده است:
آنتی‌بادی‌های HIV 1 و 2 (EIA) با تایید وسترن بلات (Western Blot)
- EIA (Enzyme Immunoassay) برای تشخیص وجود آنتی‌بادی‌های مخصوص HIV در خون استفاده می‌شود. اگر نتیجه EIA مثبت باشد، از وسترن بلات برای تایید نتیجه استفاده می‌شود. وسترن بلات یک آزمایش تاییدی است که وجود آنتی‌بادی‌های خاص علیه پروتئین‌های مختلف ویروس را نشان می‌دهد.
آنتی‌ژن p24 HIV
- آنتی‌ژن p24 قبل از تولید آنتی‌بادی‌های قابل تشخیص در بدن قابل شناسایی است، که این امر آن را برای تشخیص زودهنگام عفونت مفید می‌کند.
بار ویروسی HIV (HIV Viral Load)
- اندازه‌گیری میزان RNA ویروس در خون، که به ارزیابی میزان فعالیت ویروس و پاسخ به درمان کمک می‌کند.
ژنوتایپ HIV
- تعیین توالی ژنتیکی ویروس می‌تواند به شناسایی مقاومت ویروس به داروهای ضد HIV کمک کند، که در انتخاب رژیم درمانی مناسب مهم است.
شمارش کامل خون (CBC) با زیرمجموعه‌های لنفوسیتی CD4 و CD8
- CBC می‌تواند اطلاعات کلی در مورد وضعیت سلامتی و احتمال وجود عفونت یا کم‌خونی را فراهم کند.
- شمارش سلول‌های CD4 برای ارزیابی وضعیت ایمنی و پیش‌بینی خطر ابتلا به بیماری‌های مرتبط با ایدز استفاده می‌شود. سلول‌های CD4 نوعی سلول T هستند که ویروس HIV آن‌ها را هدف قرار می‌دهد و تخریب می‌کند.
- نسبت CD4 به CD8 نیز می‌تواند در ارزیابی پیشرفت بیماری و پاسخ به درمان مفید باشد.
این آزمایش‌ها ابزارهای کلیدی در تشخیص، مدیریت، و نظارت بر درمان HIV هستند. تشخیص زودهنگام و پیگیری دقیق وضعیت ویروسی و ایمنی بیماران مبتلا به HIV اهمیت حیاتی دارد تا اطمینان حاصل شود که بیماران درمان مناسب را دریافت کرده و کیفیت زندگی آن‌ها بهبود می‌یابد.
