آسیب قلبی می‌تواند ناشی از شرایط مختلفی باشد، از جمله حمله قلبی (میوکارد اینفارکشن)، آسیب عضلانی قلب به دلیل ایسکمی (کاهش جریان خون)، یا سایر شرایط استرس‌زا برای قلب. برای تشخیص و مدیریت آسیب قلبی، معمولاً از آزمایش‌های خاصی استفاده می‌شود که می‌توانند به تشخیص سریع و دقیق کمک کنند. در اینجا به بررسی سه آزمایش رایج مورد استفاده برای ارزیابی آسیب قلبی می‌پردازیم:
کراتین کیناز (CK)
- کراتین کیناز (Creatine Kinase – CK): یک آنزیم است که در عضلات، از جمله عضله قلب، یافت می‌شود. سطوح بالای CK می‌تواند نشان‌دهنده آسیب عضلانی باشد. اگرچه CK در آسیب عضلانی در سراسر بدن افزایش می‌یابد، اما به تنهایی نمی‌تواند تعیین کند که آسیب مربوط به عضله قلب است.
CK-MB
- CK-MB: ایزوفرمی از کراتین کیناز است که بیشتر در عضله قلب یافت می‌شود. افزایش سطح CK-MB در خون، به‌ویژه هنگامی که نسبت آن به کل CK بالا باشد، می‌تواند نشان‌دهنده آسیب خاص به عضله قلب باشد. این مارکر برای تشخیص حمله‌های قلبی مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما به دلیل حساسیت و اختصاصیت کمتر نسبت به تروپونین‌های قلبی، کمتر به عنوان آزمایش اولیه توصیه می‌شود.
تروپونین قلبی-I (Cardiac Troponin-I)
- تروپونین قلبی-I: تروپونین‌ها پروتئین‌هایی هستند که در عضلات اسکلتی و قلبی وجود دارند، اما ایزوفرم‌های قلبی (مانند تروپونین I و T) منحصراً در عضله قلب یافت می‌شوند. تروپونین قلبی-I به دلیل حساسیت و اختصاصیت بالا برای تشخیص آسیب عضله قلب، به عنوان یکی از مهم‌ترین مارکرها برای تشخیص حمله قلبی شناخته می‌شود. سطوح این پروتئین می‌تواند چند ساعت پس از آسیب قلبی افزایش یابد و تا چند روز بالا بماند.
اهمیت این آزمایش‌ها
این آزمایش‌ها به پزشکان کمک می‌کنند تا وجود و شدت آسیب قلبی را تشخیص دهند و در مورد مراحل بعدی درمان تصمیم‌گیری کنند. تشخیص زودهنگام و دقیق آسیب قلبی می‌تواند در نجات جان بیماران و جلوگیری از عوارض بلندمدت حیاتی باشد. انتخاب آزمایش مناسب بر اساس وضعیت بالینی بیمار و توصیه‌های پزشکی انجام می‌شود.
